Ο Όλυμπος δεν είναι απλώς το υψηλότερο βουνό της Ελλάδας, είναι ένα βουνό ξεχωριστό για την ομορφιά του, την βιοποικιλοτητά του και τον χαρακτήρα του. Είναι ο βασιλιάς των βουνών της ορεινής πατρίδας μας. Ενας ορεινός όγκος που ξεχωρίζει τόσο πολύ από τα τόσα άλλα ψηλά και όμορφα βουνά μας, που εξέφραζε πάντα κάτι ιδιαίτερα μεγαλειώδες στις ψυχές των ανθρώπων, από τα πανάρχαια χρόνια.

Παρόλη την αχλή που περιέβαλε το όνομα του, δεν αναδείχθηκε, όπως άλλα ανάλογα βουνά, σε κέντρο θρησκευτικής ή πολιτιστικής αναφοράς. Δεν φιλοξένησε προσκυνηματικά ή πολιτικά κέντρα. Οι κάτοικοί του ήταν πάντα ποιμένες και ξυλοκόποι μικρών ορεινών οικισμών, κάποιοι αναχωρητές των μονών του και βέβαια οι φυγάδες των κάμπων, είτε αυτοί ήταν πληθυσμοί που έφευγαν την βίαια των κυρίων του κάμπου, είτε ανήσυχα κι ανυπότακτα πνεύματα που προτιμούσαν την σκληρή ζωή του ληστή των ορέων από την επίσης σκληρή του κολίγα. Γιατί ο Όλυμπος ήταν πάντα αυτό: ένα βουνό φυγάδων, ένα καταφύγιο.

Σήμερα τα καταφύγια είναι ορειβατικά πλέον. (Έχει ήδη εννέα, τα πιο πολλά και πιο ψηλά στην Ελλάδα.) Το βουνό το διατρέχουν δασικοί δρόμοι και σημασμένα μονοπάτια. Τέτοια πολυκοσμία δεν γνώρισε ποτέ του σε περίοδο ειρήνης. Κι όμως είναι τόσο μεγάλος και τόσο πλούσιος σε μορφές και τρόπους, που αντέχει ακόμη να κρατά μυστικά κι απάτητες φυσικές αγκαλιές.